«جایگاه معلم قرآن»

عبدالرحمن سُلـّمی در مدینه معلم قرآن بود و به کودکان قرآن می‌آموخت. امام حسین(علیه السلام) یکی از فرزندان خویش را پیش او فرستاد تا قرآن بیاموزد. معلم، قرائت سوره حمد را به کودک آموخت. هنگامی که کودک به نزد سید الشهدا(علیه‌السلام) آمد و سوره حمد را که آموخته بود، برای پدر قرائت نمود، امام(علیه السلام) معلم را احضار کرد و دستور داد تا در حضور جمعیت، هزار دینار (سکه طلا) و هزار حُـلـّه (پارچه گرانبها) به عنوان جایزه به او دادند، اما امام حسین(علیه‌السلام) به این دو جایزه کلان اکتفا نکرد و آنگونه که نقل گردیده است، دستور داد تا دهان معلم را پر از درّ و جواهر کردند.

بدین‌سان سید الشهدا(علیه السلام) خواست تا به مردم بیاموزد این دهان و زبانی که تعلیم قرآن نموده است، سزاوار آنست که پر از در و جواهر گردد.  

به هر حال، این سه رقم جایزه گرانبهای امام حسین(علیه السلام) به معلم قرآن برای تعلیم یک سوره حمد، در مدینه مورد توجه همگان قرار گرفت. مردم تعجب کنان می‌پرسیدند: آیا تعلیم یک سوره حمد، این همه جایزه دارد؟

امام حسین (علیه السلام) در پاسخ این ابهام، کلامی فرموده است که اهمیت و ارزش آن برای معلمین قرآن از آن سه جایزه به مراتب بیشتر است؛ امام (علیه السلام) فرمود:

"این چیزی که من به او دادم کجا و آن چیزی که او به طفل من عطا کرده کجا؟"

آن حضرت از کار معلم تعبیر به "عطا" فرموده و بخشش خویش را در کنار آن عطا، مساله غیر قابل ارزشی به حساب آورده است.

این برخورد کریمانه از آن امامی است که خود در شعری که به آن حضرت منسوب است، به ما اینگونه می‌آموزد:

"هنگامی که دنیا به تو روی آورد، تو هم دست و دل به روی مردم باز کن و پیش از آنکه از دستت برود، به آنها انفاق کن و از این راه، آخرتت را تأمین نما.

بدان که نه جود و بخشش، هنگامی که دنیا (به تو) روی کرد، آن را از بین می‌برد و نه بخل هنگامی که دنیا به تو پشت کرد، آن را (برای تو) نگه می‌دارد."

آری! اگرچه خانه سید الشهدا(علیه السلام) خود "بیت القرآن" است و آن حضرت بهتر از هر کس دیگر می‌توانست به فرزند خویش قرآن بیاموزد، ولی با این عمل خواست تا کار تعلیم قرآن کریم را ترویج کند و برای معلم قرآن، ارزش و احترام قائل شود تا هم خود معلم به ارزش کار خویش پی ببرد و هم مردم برای او ارزش و احترام بیشتر قائل شوند.

«برگرفته از جزوه : "حسین راهنمای بشر، حق پرستان را پدر"، تألیف: آیت الله سید محمد ضیاء آبادی»